Eigenlijk had ik door het slechte weer helemaal geen zin om nog iets te doen. Stilzitten is nu net niet mijn sterkste eigenschap. Dacht bij mezelf weer of geen weer, ga eens lekker met de hond wandelen. Nu had ik  geen zin om zomaar ergens rondom huis te lopen of in ons dorp. De auto genomen en een aantal kilometers van ons dorp bij een bos gestopt.

Op de parkeerplaats staat slechts een auto met duits kenteken. Tijdens de wandeling zijn we deze mensen tegen gekomen. Op mijn beste duits goede middag gewenst. Oma, moeder en kleinzoon. Oma van een respectabele leeftijd van 75 jaar (schat ik), dochter rond de 45 en de kleinzoon een jaar of 18. Dat een van de dames oma is dat heb ik opgevangen, moeder zei tegen haar: Omi bin vorsichtig. In het bos was het erg glas. De ruwe gedeeltelijk aangelegde paden zitten vol met bouwafval en ander gesteente.

Mijn hond heeft nergens last van en kijkt nog niet op of om, snuffelen ,snuffelen en nog eens snuffelen want deze omgeving ken ik nog niet hier ben ik nog nooit geweest.

Al lopende komen we bij een meer. Een mooie steiger is hier gemaakt richting het midden van het meer. Rondom het meer staan her en der banken. Grote robuuste banken, gemaakt van bomen. Je ziet de contuur van de boom . Even bij een van de banken gaan kijken of ik kon zien hoe oud deze boom is geworden. De planken zijn uiteraard goed geschuurd, de jaarringen kon je niet zien

Om even op de steiger terug te komen. Aan het einde van de steiger staan 4 grote grove houtblokken, bomen die afgezaagd zijn en bevestigd op deze steiger. Eventjes wilde ik een bepaald gevoel hier krijgen, maakte het hekje open en liep over de steiger. Tot 3 keer toe goed opletten want er lagen  planken los. Ze staken gemeen omhoog.

Bij de houtblokken aangekomen, even mijn ogen gesloten en de rust van de omgeving op me laten inwerken. Op de een of andere manier maak je dan je ogen anders open. Je ziet en voelt meer van je omgeving. Kleine details neem je beter op.

Rustig ons pad vervolgt . Twee dames tegengekomen, waarvan de een de ander aan het uitleggen was hoe dit bos in elkaar zat. Door de stilte om ons heen konden wij een deel van het gesprek opvangen. Uiteraard heb ik even geluisterd wat deze dames vertelden:

"Je kunt een plekje kopen voor 10 jaar of voor 20 jaar. Zelfs nu al laten vastleggen en het maakt niet uit waar je een plekje zoekt."

Mooi als je hoort dat mensen in het leven soms nadenken over hetgeen ons allemaal ooit te wachten staat, de dood.

Mirko (onze hond) en ik zijn naar de auto terug gegaan en hebben een fijne wandeling gehad op de Natuurbegraafplaats. Zijn vele graven tegengekomen, soms zichtbaar en heel vaak ook niet.

Hoop dat er nog veel mensen zullen zijn die de vrijheid die de natuur je bied aannemen,  ook als je bent overleden.